Ur. 12.05.1805 – Kraków; zm. 02.11.1881 – Drezno
W l. 1816-19 studiował w Wiedniu u Mauro Giulianiego. Szybko zyskał opinię świetnego gitarzysty klasycznego. Mimo to publicznie występował rzadko – w ciągu pierwszych 10 lat swej kariery dał zaledwie ok. 30 koncertów. M. in. grał wspólnie ze sławnym wirtuozem skrzypiec Karolem Lipińskim. W 1829 r. objął stanowisko sekretarza Senatu Wolnego Miasta Krakowa. Brał udział w powstaniu listopadowym i został odznaczony krzyżem Virtuti Militari. Następnie wyemigrował i osiadł na stałe w Lipsku, gdzie zaczął ponownie koncertować. Grał wielokrotnie w słynnej sali Gewandhausu, w której jego partnerami byli wybitni artyści, m. in. wspomniany K. Lipiński i pianistka Klara Wieck (późniejsza żona R. Schumanna). W Niemczech osiągnął szczyt swej sławy – F. Liszt nazwał go “Chopinem gitary”. Po kilku latach J. N. Bobrowicz wycofał się z życia koncertowego i zaczął prowadzić działalność księgarską i wydawniczą, kładąc w tej dziedzinie olbrzymie zasługi dla polskiej kultury. Bobrowicz był także pedagogiem (napisał szkołę na gitarę klasyczną), a także kompozytorem. Stworzył ok. 40 kompozycji na gitarę klasyczną – przeważnie fantazji na tematy operowe, wariacji, marszów, polonezów, walców i in. Pod koniec życia przeniósł się do Drezna, gdzie zmarł.
